Grad u Srbiji, u dolini Đetinje, pre Prvog srpskog ustanka važio je za najveći grad u Srbiji, posle Beograda. Ovaj grad sa dugom tradicijom u spisima se pominje u drugoj polovini 14. veka. Pod vlašću kneza Lazara se pročuo kao utvrđenje sa organizovanim sistemom odbrane, opasan visokim bedemima i kulama. Pod Turcima je grad Užice postao važan trgovački centar, sa čaršijom od oko četiristo dućana i mnoštvom konačišta i gostionica. U njemu je postojala i dubrovačka kolonija, sa čvrstim vezama sa gradom pod Srđem. Iz Užica su Turci konačno oterani snažnim naletom srpskih ustanika, kojima su zajedno komandovali Miloš Obrenović i njegov polubrat Milan, 29. juna 1807. godine. Docnije je izgrađena pruga uskog koloseka koja je grad povezivala sa Beogradom, što je njemu i čitavom kraju donelo neviđen ekonomski polet. Užice će dugo ostati središte važnih trgovačkih puteva kojima se do njega i od njega putovalo kroz guste stoletne šume. Upravo zbog toga ono će, sve do novijeg doba, važiti za bogomdani raj za svakovrsnu hajdučiju.